Η αλάνα και ο ερασιτεχνισμος στο γυναικείο ποδόσφαιρο
Τα πρώτα μου βήματα τα έκανα στην «αλάνα», δηλαδή στην αυλή του σχολείου μου όπου και κάθε απόγευμα έπαιζα ποδόσφαιρο με τους φίλους μου. Δεν θα ξεχάσω τον εαυτό μου όντας 10 χρόνων να φτιάχνει σε ένα τετράδιο συστήματα για το πως θα παίξουμε ποδόσφαιρο στην γειτονιά. Πιο συγκεκριμένα παίζαμε μπάλα στην αυλή του 30ου δημοτικού σχολείου του οποίου ημουν μαθήτρια. Μαζευόμασταν παιδιά από την γειτονιά και οργανώναμε το παιχνίδι μας. Κάποια στιγμή κοντά στο 1996 με είχε δει ο προπονητής του Μελιτέα ο κύριος Δημήτρης και μου είπε να πάω αν θέλω να προπονηθώ μαζί τους. Έτσι κι έγινε από το 1996 ως το 2002 ημουν παίκτρια στις ακαδημίες του Μελιτέα. Έπειτα από 6 χρόνια δηλαδή το 2002 όταν δημιουργήθηκε η γυναικεία ομάδα του ΠΑΟΚ ο προπονητης της ομάδας με πήγε για δοκιμαστικό, τα αποτελέσματα ήταν θετικά, οι άνθρωποι έμειναν ευχαριστημένοι από την προσπάθεια και μπορώ να πω ότι έγινε η μεταγραφή πολύ σύντομα. Από τότε και για 15 χρόνια στην γυναικεία ομάδα του ΠΑΟΚ κερδίζοντας πολύ όμορφες εμπειρίες, τόσο με την ομάδα, όσο και με το και με το εθνικό μας συγκρότημα, διαπιστώνω πως έχουν γίνει κάποια βήματα στον χώρο του γυναικείου ποδοσφαίρου καθώς έχουν δημιουργηθεί πολλές ακαδημίες κοριτσιών στην Ελλάδα αλλά, το γυναικείο ποδόσφαιρο είναι ακόμη ερασιτεχνικό.
Aνθουλα Αρβανιτακη
